Umysł - siedlisko myśli niespokojnych. Czy to prawda? Hmm.. Zacznijmy harmonijnie, od początku. Mówię tu o umyśle w odwrotnym rozumie do rozumu. Rozum to oczywiście mózg, myślenie na tematy doczesne ale realistyczne. Natomiast umysłem nazywam odbieganie w świat fantazji i naszych własnych wizji. Jest to oczywiste, że małe dzieci, które nie mają problemów egzystencjalnych marzą o zostaniu księżniczką, pokonaniu smoka czy zostaniu policjantem. Jest to naturalny ład boskiego świata. Jednakże każdy z nas dorasta. Każdy zaczyna poznawać smutne i szczęśliwe aspekty życia ludzkiego. Skupię na tych smutnych. Jako nastolatek przeżywamy rozczarowania miłosne, zawirowania w szkole, załamania w relacjach ze znajomymi itp. I tu się zatrzymajmy. Co może myśleć wtedy bez wątpienia, mała głupia istota? Żal, rozpacz, weltschmerz (z niemieckiego "ból świata" - ból istnienia, depresja). Szczególnie fascynujące jest ostatnie pojęcie pochodzące z romantyzmu (w kategoriach literackich), które stosowali m.in Juliusz Słowacki w "Kordianie" czy Adam Mickiewicz w "Dziadach". Zaznacz, że nie jest to rodzaj fikcji literackiej, to pojęcie naprawdę odnosi się do współczesnych ludzkich problemów. Ale do rzeczy, przeżywamy rozczarowanie - stajemy się więźniami własnego umysłu. Słowem zaczynamy wariować. Przez myśl przechodzą tabunami myśli o samobójstwach czy samookaleczeniu. Nie mówię, że to złe. Jest to z zasady wbrew ludzkiemu życiu. Rodzimy się by żyć i umrzeć śmiercią pisaną przez innych czy przez chorobę/starość. Nie przez samych siebie. Jak zadbać o swój umysł ?  Bardzo prosto - wystarczy myśleć. Myśleć racjonalnie, rozumem a nie emocjami. Emocje to najgorszy doradca człowieka. Zanim coś zrobisz, powiesz - przemyśl to. Rozważ czy masz rację, czy to co powiesz/zrobisz ma sens. To najprostszy sposób. Po co się zabijać skoro przed nami całe życie, całe życie być może samych wzlotów. Myślenie - najpiękniejszy dar od Boga czy natury (dla ateistów). Myśl człowieku a będziesz szczęśliwy.